寄居论发表了两个星期，逐渐演变到失控的地步了。从开始的“华人是寄居者”，衍化到近乎无理、野蛮和非常煽动性的言论，诸如“枪毙记者”，“不要忘记马来人也会马来武术”。如果我们一一拆开阿末的言论，我们就可以看到他发表的都是谬论。
说经济领域，在新经济政策实行了这么多年，华裔在经济领域上的控制权早已经脱手给土著精英。根据摩根保证公司估计，在1976-1985年之间，马来西亚资金外逃大约达120亿美元。其中很大部分是华裔控制的公司。举例郭氏集团，在1970年前在马来西亚拥有大约11家公司，在香港有4家。到了1978年，他在香港拥有15家公司，在马来西亚就只有五家。在新经济政策之下，商业环境对华裔来说变得太拘束。为了要避开马来西亚的管制环境，于是华商便撤出马来西亚，转而投资和开拓海外市场。市值名列吉隆坡股票交易前列的上市公司，大多都是土著或者官联公司。华裔主导的经济市场，现在大多都退守在中小型工业。再者，属于经济领域命脉的银行和金融业，也属于土著的天下。华资银行在经过一连串的合并，也逐一转手。2000年代，政府修改金融法令，硬性规定银行互相合并。修改后的法令，赋予国家银行大权，来插手金融业事务。陈仲宪控制的南方银行原本也名列10大银行，不过在国家银行插手下，还是逃不过被土著联昌银行吞并。更何况，华裔在1970年代不再出任财政部长后，再也没有能力左右国家实行的经济政策，那么控制经济之说，又从何谈起呢？
至于政治领域，华裔更是苦苦的挣扎求存。面对人口比例不断的下跌，造成无论在立法还是行政领域都面对很大的冲击。我们一窥国阵内部议席分配就可一知究竟。 在1959年大选，马华在国会104国会议席中分配到31个国会议席,占有率大约29。8%， 到了2008年全国大选，在马来西亚，身为国阵华基政党的马华、民政和人联党，只分配到半岛222席中的40席、10 席和7个国会议席，只不过占了国阵国会议席中的25。7% 。政治版图的萎缩可见一般。再者，华裔在内阁的代表性，无论在质量上或数量上都大大的锐减。华裔在60年代座拥4个具分量的内阁部长（财政部、工商部、劳工和福利以及司法部长 – 1960年马来亚内阁）、马六甲州元首和槟城首席部长。当时华裔在内阁的占有率是4/13 = 30。8%， 到了308 大选前，华裔只剩下6个说大不大，实权欠奉的内阁部长（卫生、人力资源、交通、房屋及地方政府、原产、能源，水利和邮电），占有率更是从30。8%跌倒6/33=18。2%。在我国行政权凌驾于立法和司法权的政治现实，在内阁的代表率下降意味着华裔在渐渐没有能力左右国家政策的制定。唯一的州元首，也随历史的洪流消失得无影无踪。剩下的首席部长，也处处受友党夹峙，难以放开手脚的施政。
51年过去了。在新的千禧年，世界各个角落的人类都在谈着全球化、软实力、和如何提高竞争力。 而我们还在不断的在政客操弄得种族政治中醉生梦死。 梦境终有醒来的一刻， 那时我们会发现，我们距离先进国的梦想，已经遥不可及了。
1 comment:
We are all "pendatangs":
Syed Imran is an Arab-Malaysian born in Penang, Malaysia, ex-Bernama journalist (1971-1998) and former press secretary to Minister in PM's Department. Syed Imran provides a Bangsa Malaysia voice in the nation-wide furore which had erupted as a result of Ahmad Ismail's irresponsible, opportunist and racist reference of Malaysian Chinese as "pendatang" and "penumpang". Monday, September 08, 2008.
Antara pendatang dan penumpang. Pada mulanya saya agak keberatan nak ulas kekecohan yang berpunca ekoran daripada kenyataan ketua UMNO bahagian Bukit Bendera, Pulau Pinang bernama Ahmad bin Ismail. Sama ada benar atau tidak apa yang didakwa dikatakan olehnya mengenai rakyat Malaysia keturunan Cina bukan persoalannya kerana isu tersebut sudahpun merebak dan mengapi-apikan keadaan.Jika tidak ditangani dengan cermat, teliti dan bijak, isu itu boleh ditangguk dalam air yang keruh oleh anasir-anasir yang ingin melihat negara ini hancur serta mengundang campur tangan kuasa asing. Dalam zaman dunia tanpa sempadan dan liputan meluas dan segera oleh media elektronik antarabangsa, apa yang berlaku di sesebuah negara itu tidak dapat disembunyi atau dinafikan. Isu pokok yang dibangkitkan oleh Ahmad Ismail membabitkan persoalan "menumpang" iaitu rakyat Malaysia keturunan Cina adalah penumpang di negara ini. Beliau menjelaskan bahawa ia merujuk kepada zaman pra-Merdeka. Bagaimanapun, sensitiviti rakyat Malaysia keturunan Cina telah terguris.
Saya tidak mengenali secara peribadi Ahmad Ismail, tetapi kenal agak rapat dengan Allahyarham abangnya, Abdul Rahim Ismail, pemilik Syarikat Pembinaan Rahim yang pada satu ketika dahulu agak terkenal sebagai sebuah firma pembinaan Bumiputera yang unggul di Pulau Pinang. Saya tidak tahu apa dah jadi dengan syarikat itu selepas Abdul Rahim meninggal dunia.
Secara peribadi, saya tidak setuju dengan apa yang didakwa dikata oleh Ahmad Ismail atas beberapa sebab. Bagi saya, hampir 90 peratus rakyat Malaysia, khususnya di Semenanjung, adalah pendatang dan kita semua sebenarnya menumpang hidup di bumi Allah. Kita bukan pemilik kekal tetapi hanya menumpang. Sebagai contoh, saya sendiri adalah keturunan pendatang yang menumpang hidup di bumi bertuah ini. Datuk nenek di sebelah bapa saya berhijrah dari Makkah dan dari Brunei ke sini manakala di sebelah ibu pula dari Hadhramut, Yaman. Kami adalah pendatang dan penumpang sama seperti hampir semua penduduk negara ini khususnya di Pulau Pinang. Bagi Ahmad Ismail, dia juga datang dari keluarga pendatang dan menumpang hidup di negara ini. Ahmad Ismail tidak boleh menafikan hakikat bahawa datuk neneknya adalah pendatang dari India untuk menerokai penghidupan yang lebih baik dan selesa di bumi bertuah ini.
Perdana Menteri Abdullah bin Ahmad juga tergolong dalam kategori yang sama. Datuknya di sebelah ibu adalah pendatang dari wilayah Guandong, China. Pendek kata, datuk Pak Lah iaitu bapa Allahyarhamah Kailan bernama Hassan Salleh atau Hah Su Chiang adalah seorang pendatang. Beliau berhijrah ke Tanah Melayu dari wilayah Guandong (Kwantung) pada pertengahan abad ke-19 dan menetap di Bayan Lepas sebagai pekebun getah, pesawah padi dan kemudian saudagar intan berlian.
Najib Tun Razak, Timbalan PM juga berasal daripada keluarga pendatang iaitu dari Sulawesi, Indonesia atau lebih senang disebut orang Bugis manakala sepupunya Hishamudin Hussein tidak terlepas daripada darah keturunan Turki.
Datuk nenek mantan PM Tun Dr Mahathir Mohamad juga pendatang dari Kerala, India manakala ibu Almarhum Tunku Abul Rahman berasal dari negeri Siam (Thailand). Kesultanan Melayu Melaka pun dibuka oleh orang pendatang dari Sumatra bernama Parameswara, seorang anak raja atau bangsawan beragama Hindu.
Dalam sejarah kesultanan Melayu, kita dapati ada yang ditubuh oleh pendatang dari Bugis dan ada pula dari Hadhramut selain dari Minangkabau. Hampir semua orang Melayu di sini berasal dari luar Tanah Melayu tetapi diiktiraf sebagai "bangsa Melayu" oleh Perlembagaan Persekutuan. Kita adalah "Melayu mengikut takrifan Perlembagaan" iaitu beragama Islam, mengamalkan adat resam Melayu dan bertutur dalam bahasa Melayu. Malangnya, bahasa Melayu nampaknya dimatikan oleh orang Melayu (UMNO) sendiri apabila dinamakan sebagai bahasa Malaysia. Oleh itu, orang Arab seperti Syed Hamid Albar dan saya, orang Aceh seperti Sanusi Junid, orang India seperti Kader Sheikh Fadzir dan Nor Mohamed Yakcop, orang Bugis seperti Najib, orang Minang seperti Rais Yatim, orang Jawa seperti Mohamad Rahmat dan yang lain seperti dari Madura, Pulau Boyan, Siam, Burma, Yunnan (China) dan selatan Filipina dengan mudah boleh diiktirf sebagai "Melayu". Mereka diterima sebagai orang Melayu tidak kira sama ada mereka bertutur bahasa Melayu atau tidak di rumah umpamanya si Arab berbahasa Arab, si Jawa berbahasa Jawa dan si Minang berbahasa Minang atupun si Mamak berbahasa Tamil. Bahasa-bahasa yang disebut itu bukan bahasa Melayu dan jika dilihat dari sudut Perlembagaan Persekutuan, tidak boleh diterima atau diiktiraf sebagai bangsa Melayu.
Walau bagaimanapun, atas kepentingan dan faktor politik, semuanya diterima sebagai Melayu dan Bumiputera. Oleh itu, adalah tidak adil untuk menuding jari kepada orang Cina yang juga kaum pendatang sama seperti orang Arab, India, Aceh, Minang, Batak, Mandailing, Jawa, Madura mahupun Bugis, sebagai menumpang di negeri ini. Kita tidak boleh menafikan bahawa sebilangan besar datuk nenek orang Cina telah berhijrah ke negeri ini semasa Kesultanan Melayu Melaka, bahkan kesultanan-kesultanan terdahulu di Kedah mahupun Terengganu dan Kelantan serta semasa Francis Light berjaya menipu Sultan Kedah untuk menduduki Pulau Pinang pada 1786. Kita adalah kaum pendatang yang menumpang hidup di negeri ini.
Golongan yang boleh diiktiraf sebagai orang asal atau anak bumi tulen adalah mereka yang kita kenali sebagai Negrito, Jakun, Semang, Jahut, Orang Laut, Orang Darat, Senoi dan suku kaum masyarakat Asli lain yang masih menjadi penghuni belantara. Kita tidak harus lupa akan sumbangan dan pengorbanan semua kaum dan suku kaum untuk membangunkan Malaysia sama ada dari sudut ekonomi, kemasyarakatan, keselamatan dan yang paling penting kesepakatan dan perpaduan. Semua orang yang kena dan> seharusnya membayar cukai, berbuat demikian tanpa mengira kaum atau asal keturunan, sama ada pendatang atau penumpang?
Post a Comment